Ursus arctos horribilis, czyli o świńskim truchcie

Zabrałam wczoraj Tradycję na wieczorny rekonesans, by zbadać sprawę jeżyn w lesie. Było już blisko godziny dwudziestej i na tyle chłodno i szaro, że osy zakończyły żerowanie. Uzbierałam jakąś śmieszną garstkę owoców, drugą zjadła koza, no i że mi mało było, podążałam sobie niespiesznie dalej w las. I wierzcie lub nie, ona znowu dawała mi sygnały, że coś jest niefajnie. Przystawała, strzygła uszami, a ja jak ta ciemna klempa NIC do głowy. A chciwość może zabić szybciej, niż fajki. Po obu stronach leśnej ścieżki są rowy głębokie na jakieś pół metra i w nich często kłębią się pędy jeżynowych krzaków. Przystanęłam przy jednym, wciskając nos w kolczasty gąszcz, i dojrzałam tłustego borowika po drugiej stronie rowu. No to wpakowałam się w ten rów, Tradycja oczywiście za mną, ale wyprzedziłam ją o włos i już dzierżąc w dłoni okazałą zdobycz usłyszałam trzaskające po drugiej stronie drogi gałązki. I mówię do kozy: stój cicho, to zaraz zobaczymy twoją kuzynkę, sarenkę. I nie powiem, zobaczyłyśmy. Aż mi się serce z językiem na miejsca pozamieniały.

Sarenka rozmiarów młodego niedźwiedzia marki grizzly wytoczyła się na leśną dróżkę, ryj miała długi, czarny i mocno owłosiony, a za nią wypadły z krzaków, radośnie kwicząc, dwie mniejsze sarenki w pasiastych piżamkach. W końcu to wieczór już był. LOCHA, bo to już chyba oczywiste, stanęła na środku drogi, jakieś 10 metrów od nas, i zaczęła węszyć. Tradycja spięła się jak gorset na pensjonarce, a ja błagałam ją w duchu, żeby tylko nie powiedziała “bee” i nie ściągnęła na nas świńskiej uwagi. Ona by uciekła, a ze mnie zostałaby MARMOLADA. Stojąc w tym nieszczęsnym rowie traciłam znacząco na wzroście, a do tego miałam na sobie czerwoną bluzę z kapturem. Czy dzika świnia z młodymi zdecydowałaby się zaatakować żałosnego krasnala z borowikiem, niczym berłem w dłoni? Czy może fakt, iż krasnal drugą dłonią trzymał za obrożę BIAŁE DZIWADŁO, kazałby świni się jednak zastanowić?

Po chwili trwającej dłużej, niż wszystkie odcinki “Kwadransu dla rolnika” do kupy wzięte, potworny ryj zwrócił się w naszą stronę, postawił na sztorc kosmate uszy, zogniskował krasnala w swoich świdrujących oczkach i wydał z paszczy odgłos za przeproszeniem rzeźny. Ścisnęłam borowika tak, że mu kapelusik odskoczył, a że koza nie miała czego ścisnąć, to wyrwała z tego rowu jak futrzany kapiszon, i tego z kolei świńskie nerwy nie wytrzymały. Potwór zrobił błyskawiczny zwrot i pognał w głąb lasu, łamiąc stuletnie świerki (no dobra, tu już przesadziłam), a za nim z przeraźliwym wizgiem leciały pasiaki.

I ja wierzę w pomroczność jasną oraz szok pourazowy, bo wiecie, co najpierw zrobiłam? Zaczęłam szukać tego kapelusika! Znalazłam, otrzepałam, patrzę na kozę, ona na mnie, i w końcu zrozumiałam, że robię z siebie kretynkę, a tu trzeba wiać ile sił w kopytach. Bo kto wie, może świnia po starego poleciała? Za randkę z odyńcem to my z kozą dziękujemy.

I tu kolejny dramat, bo ja nie mogę biec, jak normalni ludzie, gdyż jedno kolano miałam kilka razy skręcone z naderwaniem więzadeł krzyżowych i jednego bocznego. A nie zgłosiłam się na sugerowaną przez chirurga artroskopię, bo Służby Zdrowia boję się nawet bardziej, niż odyńca. No i zawsze, gdy trzeba grupowo np. dogonić odjeżdżający z przystanku autobus, to ja jestem tym “trzymającym się z tyłu pacanem” (powiedzonko Czarnej Żmii), co się ostrożnie telepie w cudacznym półkłusie jak trafione zatrutą strzałą karibu. Z porażeniem mózgowym. Toteż na żadne promocje i wielkie otwarcia nowych marketów nawet nie mam się co wybierać – dobiegłabym akurat w momencie gaszenia światła i zakładania kłódki przez ciecia. I jak ostatnio z kozą w deszczu leciałyśmy, to czułam, jak mi się to kolano we wszystkich osiach rozjeżdża, więc tym razem postawiłam na modny ostatnio truchcik a la “osiedlową alejką w różowych najkach”. Nie wiem, czy koza rozumie pojęcie godności osobistej, ale starałam się wyglądać JAK GDYBY NIGDY NIC, choć w mojej wyobraźni trzeszczał już cały las, a dzikie zęby łapały mnie za nogawki.

I kolejne spostrzeżenie. Teoria z zastosowaniem w praktyce to się czasem potrafią minąć o jednostkę astronomiczną. Z obszernej lektury na temat zachowań dzikich zwierząt możemy wysnuć kojący wniosek, iż zwierzę, które ma możliwość przed nami uciec, wybierze właśnie ucieczkę, a nie dziką szarżę w stylu “hej, kto Polak, na bagnety!”. I TEORETYCZNIE powinniśmy sobie stać spokojnie w obliczu oczywistego BRAKU ZAGROŻENIA, czekając, aż brak zagrożenia sobie pójdzie. Sama tak ludziom mówię, na wypadek spotkania przez nich jakiegoś węża. Tylko jak się ma tyci zaskroniec do czarnej, chrząkającej półciężarówki?! Możecie się śmiać, ale to nie był jakiś Pawlaka kaban pastowany, tylko pełnowymiarowa, ciężka i sapiąca, dzika lokomotywa. Z małymi wagonikami. I wyedukowany umysł mi mówił “nie ma się czego bać”, a trzysta milionów komórek odpowiedzialnych za zachowania atawistyczne wrzeszczało “ratuj się kto może!, właź na drzewo!, nie właź, uciekaj!, o mamuniu, już po nas!”.

I dlaczego, gdy idę przez las z małżonkiem, najgroźniejszym osobnikiem jakiego możemy spotkać, jest dzięcioł? Nie dalej jak przedwczoraj, również tuż przed zmierzchem, zakończyliśmy tropienie grzyba w okolicach rzeki. Węsząc po skarpie za śladami podgrzybka, usłyszeliśmy głośny w wodzie plusk i naszym oczom ukazała się urocza rodzinka bobrów. Siedzieliśmy w kucki aż nam wszystko od pasa w dół zdrętwiało, w nabożnym milczeniu obserwując tłuściutką mamę bobrzycę i jej małe, pocieszne bobrzątka. A jak idę sama, to zawsze stanie mi na drodze jakiś armagedon, katastrofa, lub jak wczoraj – Mechata Zgrozilla!