Mili Państwo. Z uwagi na to, iż goszczę w domu ducha Ernesta Hemingwaya, który złośliwie zepsuł mi ciasto, a ponadto kopie w fotel i straszy kota, pozwolę sobie zacytować jedno z jego powiedzonek. Może wkupię się tym w jego łaski i sobie pójdzie, nalawszy uprzednio do obu kieszeni płaszcza mojego limonkowego ciasta. “Pisanie to nic wielkiego. Siadasz przed maszyną do

No i wyszło zardzewiałe szydło prawdy, z grubymi nićmi szytego worka Waszych pochlebstw. Więcej kozy, mniej kotletów, tak? Coś podejrzewałam, że ja tu pełnię rolę ledwie służebną. Bo chodzi tylko o kozę, a jej jedyny żywiciel, woźny i osobisty cyrulik, czyli ja, niechaj żre te więzienne suchary i pokornie spisuje fakty z życia PRAWDZIWEJ gwiazdy. O głodzie, chłodzie i suchym

Zabrałam wczoraj Tradycję na wieczorny rekonesans, by zbadać sprawę jeżyn w lesie. Było już blisko godziny dwudziestej i na tyle chłodno i szaro, że osy zakończyły żerowanie. Uzbierałam jakąś śmieszną garstkę owoców, drugą zjadła koza, no i że mi mało było, podążałam sobie niespiesznie dalej w las. I wierzcie lub nie, ona znowu dawała mi sygnały, że coś jest niefajnie.

Niedziela, dzień stosunkowo ciepły, słoneczny. Z samego rana, bukiecik dla Tradycji: Koza dekapituje nagietki z wprawą Królowej Kier z Alicji w Krainie Czarów. A te małe niebieskie, to kwiaty ogórecznika lekarskiego. Wysiałam go, ponieważ wyczytałam w internetach, że w smaku przypomina ogórka, można z niego robić sałatki, jest dobry na wszystko, w tym koklusz i odciski, a w zamierzchłych czasach

Ludzie, jak mi się nie chce pisać. To po części wina Wasza, a trochę klawiatury laptopa. Bo przecież nie moja. Ozdobnym wieńcem ludowych kwiatków językowych pożegnałam dziś na zawsze literki “a” i “z”, oraz ich bliskie krewne, “ą” i “ż”. Do piachu zabrały ze sobą cyfrę “1” i klawisz tabulatora. Zaczęło się od krótkich niedyspozycji, na które pomagało rozgrzanie sprzętu

Nie da się. No nie da się być wyluzowanym kwiatem lotosu na tafli spokojnego jeziora. Znów jestem wkurzonym skrzypem na wygwizdowiu. Mam już szczękę jak buldożer, a nie PO TO się wyprowadziłam do lasu, by ćwiczyć mięśnie żuchwy mieląc w zębach gruz niecenzuralny. Ja tu się chciałam powoli zintegrować ze ściółką i grzybnią, po drodze nawiązując trwałe przyjaźnie z dynią

“… i na wyspach bananowych o pierdołach śnić…” No i po zawodach. Przerzuciłam jedną trzecią tej kupy drewna za drewutnią, thank you very dwa rowery, więc odezwał się mój łokieć golfisty, czyli prawy, a jak ten żyd do towarzystwa zawtórował mu godzinę później lewy. Koza brakiem trampoliny bardzo rozczarowana, polazła w odwecie zeżreć cały owies, który wysialiśmy nad stawem. Thank