Ledwie tydzień po odejściu Żółtka, w piątek 7 marca, na około dwie godziny przed północą, dostaliśmy sms ze zdjęciem. Czy chcemy tego psa. Bo jak nikt go nie weźmie, to on nazajutrz jest już „umówiony”, że pojedzie do schroniska, bo obecny właściciel wyjeżdża w delegację i nie ma go komu zostawić… I powiem szczerze – nie chcieliśmy nowego psa. Nie

Mamo, piszę do Ciebie wiersz, Może ostatni, na pewno pierwszy. Jest głęboka, ciemna noc, Siedzę w łóżku, a obok śpi ona I tak spokojnie oddycha. Dobiega mnie jakaś muzyka Nie, to tylko w mej głowie szum. Siedzę, tonę i tonę we łzach, Bo jest mi smutno, bo jestem sam. Dławi mnie strach! Samotność to taka straszna trwoga, Ogarnia mnie, przenika

Kochane Kozy, Drodzy Kozłowie, kalendarze przyjdą do mnie najprawdopodobniej w najbliższy poniedziałek i będę je do Was rozsyłać w przyszłym tygodniu – 60 zł za sztukę to minimum, żeby mi się księgi domknęły, w tym już jest wliczona przesyłka kurierska. Piszcie jak zawsze na info@kanionek.pl, nie zapomnijcie podać adresu / symbolu paczkomatu do wysyłki (nr telefonu niezbędny w obu przypadkach!),

Tu się nie ma co silić na poezję i wyszukane sztuczki językowej ekwilibrystyki – Bożydar znowu chodzi obeszczany, capiąc na kilometr z hakiem, a kozy wydreptały już tyle kilometrów, kursując w tę i we w tę wzdłuż dzielącej je od Bożydara linii pastucha, że urobiły grunt na błotne ciasto, w które zapadają się po kolana, i po wyjściu z niego

Uspokójcie się, w przyszłym roku też będzie lato. Tymczasem we wrześniu dostałam pocztą laurkę z życzeniami urodzinowymi od Urzędu Miasta, a pośrodku tej laurki jak byk stoi, wielkimi literami i ozdobną czcionką: Pomijając już dlaczego ktoś wybrał mianownik, a nie celownik – DOSTOJNA?! Kisnę jak stary barszcz i zastanawiam się, jak tytułuje się tych szczęśliwców, którzy ukończyli setny rok życia

No dobra, nie oszukujmy się – jeśli będę dłużej zwlekać z tym nowym wpisem, to jest do czasu, gdy już „wszystko będę miała zrobione i sobie usiądę na spokojnie…”, to to się zwyczajnie nigdy nie wydarzy. Zaczęłam pisać w lipcu, mamy wrzesień, fotek się w tym czasie nazbierało sto siedemset pół i pięćset, i teraz sama nie wiem, co się

No jak to „gdzie?” – w domu pod palmami, oczywiście. Nie są to może palmy, o jakich marzyłam, ani nawet takie, jakich bym potrzebowała, tylko takie, na jakie zasłużyłam, ale są. Dzięki uprzejmości i niezapowiedzianej wizycie zespołu do spraw utrzymania ciągłości linii energetycznych i nieprzerwanych dostaw prądu podczas gwałtownych zjawisk atmosferycznych my mamy palmy, a kozy miały wyżerkę przez tydzień.