Witajcie w naszej bajce.

Koza jest fajna,

kozę mieć trzeba

kto nie ma kozy

nie pójdzie do nieba.

Drodzy Czytelnicy tego bloga. Nie mając możliwości powitania Was po staropolsku chlebem i solą, witam Was tym rumianym, przaśnym, radośnie nieskomplikowanym wierszykiem o kozie.

(ORAZ UWAGA, UWAGA, ja tu przybyłam z października roku dwa tysiące szesnastego, żeby wszystkich Szanownych Państwa, co postanowili rozpocząć przygodę z Kanionkiem tak jakoś nietypowo, czyli od początku, uczciwie ostrzec – otóż pierwsze kilka (albo nawet naście) wpisów na tym blogu to są straszne, ale to STRASZNE nudy, i ja bym na Waszym miejscu tego nie czytała, tylko przeszła od razu do tego dnia: http://kanionek.pl/2014/08/15/koza-w-przestworzach-czyli-taka-dama-jaka-lasiczka/

w którym koza stała się sławna, ja zostałam młodą lekarką, i w ogóle od tamtej pory wszystko było inaczej. No ale jeśli się uprzecie czytać wszystko od początku, to trudno, niemniej pamiętajcie, że ja Was ostrzegałam).

I choć na swoje szanse dostania się do nieba nie postawiłabym nawet złamanego kalosza z dziurawym zapiętkiem, to kozę i owszem, mam. Ba, gdyby nie koza, najprawdopodobniej nie byłoby tego bloga. Pewna mądra kobieta napisała kiedyś na swoim blogu: no jak można żyć bez kozy? Ja już wiem i niezorientowanym wyjaśniam: koza jest jak nałóg narkotykowy. Jeśli nigdy jej nie mieliście, żyjecie w błogiej, niczym nie zmąconej nieświadomości. Raz jednak z kozą kontakt nawiązawszy, nie będziecie już w stanie bez niej żyć, a jeśli z jakichkolwiek względów przyjdzie Wam się z kozą rozstać… Będziecie o niej myśleć, będziecie śnić i wspominać, duch kozy będzie Was nawiedzać i beczeć z rozdzierającym serce wyrzutem, i ogólnie rzecz ujmując, do końca życia będziecie mieli przekoziane.

Jednak nie będzie to blog tylko o kozie. Owszem, koza niewątpliwie nie raz, nie dwa, a kilka tysięcy razy wetknie tu swoje kopytko, bo wszędobylskość leży w koziej naturze, a ja z naturą walczyć nie będę, jednak mam nadzieję zawrzeć tu jeszcze garść informacji o:

Lesie, w którym mieszkamy już (lub dopiero) 4 lata

Ogrodzie (czyli obecnie trudzie i znoju)

Bezorkowej uprawie ziemi (czyli domniemanym przyszłym raju, bez wspomnianego wyżej trudu i znoju)

Psach, kotach, kurach, jaszczurach i innym, niepoliczalnym żywym inwentarzu

Zdrowiu, życiu i śmierci

Wehikułach czasu i innych niezwiązanych z naszym gospodarstwem tematach, jeśli wystarczy czasu

Małżonku (ów znajduje się na końcu listy z prostej przyczyny: choć zasługi jego niemałe, rozgłosem wszelkim brzydzi się on, a sławą medialną pogardza)

Hm… Zdaje się, że chcąc, nie chcąc, napiszę też i o sobie, a na koniec dodam, że ten blog nie jest śliczną bajką o życiu na wsi – mój mąż nie wyplata koszyków z wikliny, a ja nie umiem robić na szydełku w długie, zimowe wieczory. W ogóle nie rozumiem szydełka. To blog o życiu w lesie, po prawie czterdziestoletniej traumie życia w mieście i o tym, jak dwoje ludzi chce żyć współpracując z naturą, ale niekoniecznie brodząc na bosaka w porannej rosie i z natchnionym wyrazem twarzy mamrocząc buddyjskie zaklęcia.

Ale wszystko po kolei…