Kanionek – szalone kozie sery

Szósta rano, sterczę w Świątyni Pomidora, pokrzywiona jak nadmorska sosna, próbując rozwiązać węzeł gordyjski, jaki w ciągu kilku dni zdążyły utworzyć pędy melonów, gdy nagle słyszę nad głową „tup-tup-tup” drobnych ptasich stópek. Ptasie stópki bezskutecznie usiłują złapać przyczepność na gładkim poliwęglanie, wciąż mokrym od rosy. Za chwilę – frrrrr! I już jest w środku. Maleńki ptaszek z długim, ostrym dzióbkiem.

No cóż. Wiosna była i minęła, zaraz lato, i ziemniaki znowu młode, a Kanionek nie. W dodatku mam wrażenie, że absolutnie wszystko mi się w organiźmie rozregulowuje i nie działa poprawnie – czyżby czekało mnie jakieś spektakularne przebiegunowanie? (Owszem, mam na myśli to, że chyba mi się głowa z dupą miejscami zamieniają). Wczoraj poszłam spać o 19:00 i wstałam o

No dobra, jest ostatni dzień marca i nie ma się co oszukiwać – trzeba wziąć tę kozę za rogi i powiedzieć jasno i wyraźnie: Koninek, z optymizmem ci nie do twarzy. Wysyłka kalendarzy nastąpi w przyszłym tygodniu (oby w poniedziałek, tfu, tfu), bo nawet nie mam ich jeszcze w rękach (dzisiaj kurier zostawił paczkę u pani Żozefin, a odbiorę ją

„Z okna skraj widzę od lat kosmicznej plajty klejnot w rękę więc weź wstawaj, idź! Tak, wstawaj, idź! Tabory pędzą dzień po dniu Tak, wstawaj, hej! Taboru hymn! Wystrzał! Może zapamiętasz upiorny jęk ziemi na którą spadnie mgła sto kiloton Zanim skraj ujrzysz tych lat pluń w oczy bestii tylko pluń w oczy bestii i chodź!” Fragment utworu „Ostatni tabor”

[Ten wpis miał się ukazać wczoraj, ale że przez 15 godzin nie było prądu, to się nie ukazał] Gdy jeszcze mieszkaliśmy i pracowaliśmy w mieście, na trzydziestu metrach z dwoma psami i kuchennym aneksem bez okna, ale już czyniliśmy wstępne przygotowania do przeprowadzki na wieś, powiedziałam Małemużonkowi jedną rzecz. To znaczy mówiłam mu tysiące rzeczy, wiadomo, nakręcona na to wiejskie

  – Ale poczekaj, jeszcze nie! Bo nie wiem, czy ja go dobrze trzymam. – Przecież ci pokazałem, jak masz trzymać. – Nic mi nie pokazywałeś, tylko dałeś do ręki i kazałeś trzymać! – Ja pier… – A w ogóle to tu jest ciemno, i ja nic nie widzę! A chodziło, oczywiście, o wielki młotek, który miałam trzymać tak, żeby

Naprawdę? To już dwa miesiące poleciały w kosmos, już grudzień i zaraz święta? I naprawdę wciąż mam zaległości w robocie, a dzień krótki i żyć się nie chce? Na to wygląda. Przyszły mrozy i trzeba w kozach dyniami palić: Niaczki rosną, podwoiły objętość, a jeśli chodzi o geometrię nadwozia, to zdecydowanie stawiają na korpus obły-wydłużony-nisko zawieszony, czyli w stylu sportowym.