Pamiętacie te czasy, kiedy klawiaturę wystarczyło raz na jakiś czas odkurzyć, ewentualnie powyjmować klawisze, przeczyścić i zainstalować ponownie? Albo w zepsutym żelazku pogrzebać (ojcem, mężem lub sąsiadem), kabelek przylutować, dokleić to, co się odkleiło, a w najgorszym razie WYMIENIĆ WADLIWĄ CZĘŚĆ urządzenia? Those days are gone. Nie ma. Przeminęło z wiadrem (wiadrem pomyj wylanych konsumentowi na głowę przez gnącego się

Dziś nie będzie przynudzania. Nie dlatego, że się opamiętałam (nie ma leku na grafomanię), lecz albowiem klawiatura mojego klaptopa nie wydaje od kilku dni literek “a” oraz “z”. Nieczynne do odwołania, resztki literek “a” i “z” wyprzedano z magazynu, nie ma, proszę nie pytać i nie wydzwaniać do kierownictwa. Szef na Hawajach (albo, jak chce moja klawiatura, na Hwjch). Sposób,

Dziś będę spokojna jak ciężki, niemy wiatr co w gorączce z sił opada w obojętne piachy pustyni Trąci nastoletnią melancholią? Nic dziwnego, napisane za czasów liceum. Księżyc za oknem znowu w pełni, choć dziś nie przypomina wesołej, rumianej pizzy. Odwiecznym swym bytem rozczarowany i zmęczony, na pożółkłym obliczu wyhodował starcze plamy i głowę zwiesza ciężko nad lasem, jakby nie miał

Plan na najbliższe dni: 1. Znaleźć i kupić gorset ortopedyczny. Na cały tułów. 2. Zamordować Kotka Ad. 1. Znowu, ZNOWU, mnie dziś sparaliżowało. Tym razem od trzeciego kręgu szyjnego do drugiego piersiowego. I to od czego? Od rozkosznego, niewinnego przeciągnięcia się rankiem. Nie przeciągnięcia się na linie uczepionej do szyi za pędzącym po wertepach traktorem, tylko takiego “ooo, jaki pięęękny

Zaskrońce w kompoście – brzmi jak przepis kulinarny od Beara Gryllsa. Dziś jest podobno ostatni dzień przed falą upałów 50 stopni Celsjusza (czyli całe dwa dni, każdy po 25 stopni), chciałam więc go wykorzystać na prace ciężkie. Bo w upał wymiękam, jak paczka fajek w kieszeni robotnika. Na pierwszy rzut miało iść przerzucanie zawartości kompostownika. Taka ogrodowa dyscyplina sportowa, bo

Ciągle o tych kozach i fasoli, a przecież nie można się zachwaszczać intelektualnie i czasem jakieś doświadczenie naukowe przeprowadzić należy. Dzisiejszy wpis powstał oczywiście na podstawie własnych perturbacji. To znaczy w drodze naukowych rozważań nad złośliwością materii i empirycznym jej potwierdzaniu cyklicznym. Oraz pod wpływem nieustających, złośliwych komentarzy małżonka, który niby rozumie potęgę nauki, tylko nie docenia mojego w nią

(Tak by the by, i żeby żyło się lepiej, to obrazki są powiększalne. Bez użycia staromodnej lornety, wystarczy kliknąć w wybrany egzemplarz) Człowiek ma taki głupi zwyczaj, że czeka, aż owoc dojrzeje. Uważa, że dopiero owoc dojrzały ma odpowiednią wielkość, barwę, no i smak. Sójki nie mają tak niedorzecznych pretensji, więc finał mojego oczekiwania na właściwy termin zbioru truskawek jest