“Here I stand, all alone have my mind turned to stone have my heart filled up with ice to avoid its breakin’ twice Thanks to you, my dear old friend but you can’t help, this is the end of a tale that wasn’t right I will have no sleep tonight In my heart, in my soul I really hate to

“I cannot sleep at night That’s what the day is for anyway And as the clock strikes midnight I hear them dancing at the graves Singing to my mind Killing the pain . . . sleepless nights . . . sleepless nights I cannot sleep at night That’s what the day is for anyway And as the clock strikes midnight

“Miła ma czy nie ty? Zdrowa wczoraj chora dziś Ból i lęk to ci zostało Anioł Stróż tobie dał piekło” Fragment utworu “Dziewczyna w cierniowej koronie”, z albumu “Oddech wymarłych światów” grupy KAT, 1987     Złoty promień słońca wpadł przez zachodnie okno koziarni wprost w rozwartą szeroko źrenicę. Wpadł, i przepadł jak topielec, w czarnej otchłani przerażającej pustki. Przez

* * *   “Wiosna! Idzie przez ciemny las, wiosna! Wiosna już woła nas…” –  Kanioooonek! Kanionek!   A Kanionek w krzakach. Zamiata swoje problemy pod dywan, już się spore wybrzuszenie zrobiło, więc Kanionek usiadł na nim, żeby uklepać, i tak siedzi. To znaczy wiecie – tak mentalnie siedzi, bo fizycznie to tu się przecież nie da, przy tej setce

  No tak, ja wiem, że ci z Państwa, co nie czytają komentarzy, przeżywają teraz niezły szok, że co, że jak (no właśnie!), że najpierw powinno być pięć, potem dziesięć, a dopiero później piętnaście, a nie od razu milion pięćset koziołków, no ale co ja na to poradzę – jest zima, Kanionka ni ma, w ogóle niczego ni ma, a

“W miliardy snów zatapiam ciało Przeklęty chór upiorów budzi lęk Od roku nawiedza dom Od roku nawiedza dom Miliardy kłów masz, wściekła Zębami chcesz wyciąć naraz Stalowe mury i moc Bo przeznaczenia to noc” Fragment utworu “Masz mnie, wampirze” grupy Kat, 1986.   Budka telefoniczna zbliżała się… Tak, to już czas. Czas dać się połknąć tej budce, by w klaustrofobicznym

Kupiłam sobie paczuszkę słodyczy, a na tej paczuszce ozdobnymi, wesołymi literkami stoi napisane: “SugarLand”. SUGAR LAND! I lecę do małżonka, cała uchachana, żeby mu to pokazać, no bo wiecie, to się doskonale wpisuje w poczet tych wszystkich “Krain Mięsa” i “Światów Drobiu”, a małżonek tak patrzy (a ja się tak śmieję), patrzy na torebkę cukierków, potem na mnie, i mówi: