“I cannot sleep at night That’s what the day is for anyway And as the clock strikes midnight I hear them dancing at the graves Singing to my mind Killing the pain . . . sleepless nights . . . sleepless nights I cannot sleep at night That’s what the day is for anyway And as the clock strikes midnight

“Miła ma czy nie ty? Zdrowa wczoraj chora dziś Ból i lęk to ci zostało Anioł Stróż tobie dał piekło” Fragment utworu “Dziewczyna w cierniowej koronie”, z albumu “Oddech wymarłych światów” grupy KAT, 1987     Złoty promień słońca wpadł przez zachodnie okno koziarni wprost w rozwartą szeroko źrenicę. Wpadł, i przepadł jak topielec, w czarnej otchłani przerażającej pustki. Przez

* * *   “Wiosna! Idzie przez ciemny las, wiosna! Wiosna już woła nas…” –  Kanioooonek! Kanionek!   A Kanionek w krzakach. Zamiata swoje problemy pod dywan, już się spore wybrzuszenie zrobiło, więc Kanionek usiadł na nim, żeby uklepać, i tak siedzi. To znaczy wiecie – tak mentalnie siedzi, bo fizycznie to tu się przecież nie da, przy tej setce

  No tak, ja wiem, że ci z Państwa, co nie czytają komentarzy, przeżywają teraz niezły szok, że co, że jak (no właśnie!), że najpierw powinno być pięć, potem dziesięć, a dopiero później piętnaście, a nie od razu milion pięćset koziołków, no ale co ja na to poradzę – jest zima, Kanionka ni ma, w ogóle niczego ni ma, a

“W miliardy snów zatapiam ciało Przeklęty chór upiorów budzi lęk Od roku nawiedza dom Od roku nawiedza dom Miliardy kłów masz, wściekła Zębami chcesz wyciąć naraz Stalowe mury i moc Bo przeznaczenia to noc” Fragment utworu “Masz mnie, wampirze” grupy Kat, 1986.   Budka telefoniczna zbliżała się… Tak, to już czas. Czas dać się połknąć tej budce, by w klaustrofobicznym

Kupiłam sobie paczuszkę słodyczy, a na tej paczuszce ozdobnymi, wesołymi literkami stoi napisane: “SugarLand”. SUGAR LAND! I lecę do małżonka, cała uchachana, żeby mu to pokazać, no bo wiecie, to się doskonale wpisuje w poczet tych wszystkich “Krain Mięsa” i “Światów Drobiu”, a małżonek tak patrzy (a ja się tak śmieję), patrzy na torebkę cukierków, potem na mnie, i mówi:

  Wraz z nastaniem października sezon na “dobijcie mnie byle czym” uważam za otwarty. Nie dalej jak tydzień temu jesień kopnęła mnie w kolano (serio, serio; pokazałabym Wam siniak na lewym łokciu, którym próbowałam zamortyzować siłę upadku, ale siniaka nie było, bowiem natychmiast posmarowałam się cała olejkiem żywokostowym, który przysłała mi Mitenki), zaraz potem wdeptała w błoto, i z mściwą