Nie wiem, czy Państwo wiedzą, bo nikt o tym nie mówi, ale zaczął się wrzesień (a ja za kilka dni zacznę robić pięćdziesiąte okrążenie wokół Słońca – kawał drogi już za mną, a nie sądziłam, że się aż tutaj dowlokę), i ten wrzesień to zleci jak stara baba ze schodów do piwnicy, a potem to już mgły, pajęczyny i coraz

Kochane Kozy, drodzy Kozłowie.   Właśnie dostałam noworoczne życzenia od Cichej Wielbicielki i nie omieszkam ich użyć, bo chyba nam wszystkim się przydadzą, a już na pewno nam się należą: Żeby się żyło! Żeby się chciało! Żeby się miało! Żeby się dało! Nic dodać, nic ująć. Za to jeśli chodzi o kalendarze, to ani pobożne życzenia, ani siarczyste zaklęcia nie

Kochane Kozy, drodzy Kozłowie. U Was też wiosna? Długo nie pisałam, bo byłam bardzo zajęta. Państwo być może nie pamiętają, ale ja już kilka lat temu postanowiłam niczemu się w życiu nie dziwić, więc kilka dni temu też się nie zdziwiłam ani trochę, że w kuchni można zrobić nie tylko pierogi, ale i wózek do gnoju. Cały sekret tkwi w

Pamiętacie ten hicior, rozpropagowany przez film „Dirty Dancing”? PAMIĘTACIE? Szkoły tańca na całym świecie przeżywały oblężenie, wszystkie dziewczyny chciały mieć fryzurę na Bejbi, a chłopaki figurę jak Patrick Swayze (nie wszystkim wyszło, ale próbować zawsze warto). No nieważne. W utworze „De Todo un Poco” podmiot liryczny deklaruje, że chce w życiu spróbować „de todo un poco”, czyli wszystkiego po trochu.

  Mieszam sobie dżem z winogron, gdy do kuchni wchodzi Małyżonek. – Czary mary, fiki miki, jakie ja mam czarne styki. – Co masz? – Pyta człowiek zombie, wpatrując się tępo we wrzącą maź. – No styki mam czarne! W tym wzmacniaczu, który teraz naprawiam. – Aha, to dobrze. – No chyba jednak nie… Czyli u nas po staremu –

Szósta rano, sterczę w Świątyni Pomidora, pokrzywiona jak nadmorska sosna, próbując rozwiązać węzeł gordyjski, jaki w ciągu kilku dni zdążyły utworzyć pędy melonów, gdy nagle słyszę nad głową „tup-tup-tup” drobnych ptasich stópek. Ptasie stópki bezskutecznie usiłują złapać przyczepność na gładkim poliwęglanie, wciąż mokrym od rosy. Za chwilę – frrrrr! I już jest w środku. Maleńki ptaszek z długim, ostrym dzióbkiem.